Dankbaar...

Nu het hier zindert van de hitte is niets heerlijker dan in de schaduw van de loggia te zitten... met een boek... een bakkie thee... dit uitzicht... en het geluid van cicaden... Dat zijn insecten die een beetje op krekels lijken... en in de struiken en bomen rondom het huis zitten... Het is een behoorlijk luid geluid dat ze maken... een soort gekwaak van eenden... maar dan een paar tonen hoger... Als er één begint... dan vallen de anderen in... en dan hoor je een heel orkest in stereo... Ze hebben een heel goede schutkleur... je ziet ze dus echt niet als je ze ergens hoort... Ze zijn dus ook niet op de foto te zetten... Wat zijn wij toch bevoorrecht en dankbaar dat wij hier mogen logeren en genieten...

Hooiland...

En zo ziet dus een Italiaans hooiland eruit... met wilde bloemen en veel kruiden... De foto zegt eigenlijk genoeg... Er staat zelfs al Luzerne tussen... wat de Nederlandse koeien ook eten als bijvoer... Er schijnen geloof ik veel eiwitten in te zitten... Mensen eten trouwens ook Luzerne... de ontkiemde zaden eten wij als spruitgroente... en heet alfalfa...  Over een paar weken wordt dit hooiland gemaaid... dan hebben de meeste bloemen de kans gehad om zich uit te zaaien...

Sint Jan...

Bij ons tijdelijk verblijf staan een paar knoeperts van Lavendelstruiken... Een paar keer per dag sta ik hier even te genieten van de geur... en al die insecten die op en in de struik bivakkeren... Naast de vele soorten hommels en bijen zag ik vandaag deze twee exemplaren... Een vlinder... hij is pikzwart met rode hartjes op zijn vleugels... Deze vlinder is één van de duizend soorten uit de bloeddrupjes familie... Volgens mij is dit de Sint-jansvlinder... En ik zag deze gifgroene spin... een hele engerd... Nou heb ik helemaal niets met spinnen... ik vind spinnenplaatjes al eng... toch heb ik deze spin op de foto durven zetten... want ik had nog nooit een gifgroene spin gezien...  Ik denk niet dat hij echt giftig is... in Europa leven geen giftige spinnen... toch...? 

Gewoon...

Blogde ik pas over de Goudriaanse bermen... nou... dan moet je de Italiaanse bermen eens zien... Dat zijn geen natuurreservaten... maar gewoon botanische tuinen... Hier groeien en bloeien werkelijk alle wilde bloemen die er bestaan... en gemaaid wordt er hier helemaal niet... Dat hoeft ook niet want hier verdordt gewoon alles in de zomer... hier wordt in de nazomer geen gras gemaaid... maar kant-en-klare hooi...  Dit orchideetje staat hier gewoon in het gras onder een vijgenboom... naast het huis... niet gekocht in een tuincentrum maar gewoon door de natuur gegeven...

Beauty...

Op de foto de Viale Tiglio... of wel de Lindelaan... Op het ogenblik de lekkerst ruikende laan van Umbrië... De Lindebomen staan nu in volle bloei... en dat ruikt verrukkelijk... De zoete geur van lindebloesem overvalt je gewoon als je er langs loopt... De bijen en hommels zijn niet te tellen hier op de bloesem... één bij zoemt... kan je nagaan wat het geluid is van honderden bijen... Ook vlinders komen op de geur van de Lindebomen af... en daar zag ik dus vanmiddag deze mooie zwart/witte vlinder... geen idee hoe hij heet... maar wat een beauty is het...

Retreat...

Wij zijn enige tijd op retreat... letterlijk : wij hebben ons even teruggetrokken uit onze dagelijkse beslommeringen... Op retreat gaan is op het ogenblik helemaal hot... tegenwoordig moet je je eigen "ik" gaan ontdekken... geen idee wie mijn eigen ik is... maar het schijnt heel belangrijk te zijn om uit te zoeken wie je eigenlijk bent... Volgens experts doe je dat door tijd te nemen voor je zelf... uit je bekende omgeving te stappen... dat heet tegenwoordig trouwens je comfort zone... je omgeven door natuur... stille momenten beleven... nieuwe omgeving ontdekken... andere mensen ontmoeten... innerlijke rust vinden... en gezond eten... En dan schijn je dicht bij jezelf te komen... Vanmiddag heb ik dus al naast een heerlijk geurende Lavendel struik gezeten... alleen leidden de bijen en hommels mij af om innerlijke rust te vinden... en van macrobiologischvegetarisch eten kwam eigenlijk ook niets van terecht... Genieten daarentegen doen we wel... van onze retreat... Vroeger heette dat trouwens gewoon "vakantie"...

Bermen...

Vandaag een foto van een bloem die zomaar in de berm groeit... het biggenkruid... een soort paardenbloem... Tegenwoordig staat bermbeheer volop in de belangstelling... vooral natuurorganisaties hameren op goed bermbeheer... Tegenwoordig worden de bermen pas in juni voor de eerste keer gemaaid...zodat bloemen en kruiden tot bloei kunnen komen en zaad kunnen maken... Ook voor de insecten zijn bermen een lustoord... Het is soms wel jammer dat particulieren stukken berm zelf kort houden en afmaaien... Het is wel netjes hoor... maar ik zie liever klaprozen en margrieten...en biggenkruid... Jac. P. Thysse... de bekende natuurbeschermer... schreef in de jaren ‘20 van de vorige eeuw : Wegbermen zijn de natuurreservaten voor de kleine man...  En zo is het...

Anniversary...

Hoera... het is weer Hortensiatijd... Overal zie je in voortuinen en perken weer Hortensia’s bloeien... Struiken met de mooiste kleuren staan weer te pronken... Het valt mij op dat de bloemen dit jaar kleiner zijn dan vorig jaar... zo ook in mijn tuin... Het is heel goed te zien bij mijn Annabelles... vorig jaar pastte één bloem nog niet in twee handen... nu passen ze in één hand... Het komt door de droogte... Hortensia’s hebben nou eenmaal veel water nodig om te groeien... Regen viel er de afgelopen weken in onze Waard bijna niet... en onweersbuien met wateroverlast al helemaal niet... die trokken door het oosten en westen langs de Alblasserwaard... Voor de Annabelles heeft het wel een voordeel dat ze nu niet topzwaar zijn en daardoor behoorlijk rechtop blijven staan... Op de foto een Hortensia die in een grote pot staat in de achtertuin... een nieuw soort...de Elle-Air-Anniversary... een schermbloemige Hortensia... Hij geeft dubbele stervormige bloemen... is in Japan ontdekt en nu dus ook te koop in Nederland... Hij is gewoon prachtig...!

Duikles...

Vanmiddag kreeg kind fuut duikles van pa of moe... Lukken doet het nog niet... kind fuut roert alleen nog maar met zijn te grote zwemvoeten... maar onder water komt hij nog niet... Het is goed te horen waar pa of moe zich bevindt want kind fuut zwemt piepend achter hen aan... bedelend om eten...  Wat is het toch een onooglijk kind... met die strepen en vlekken op zijn nek en kop... Als ik alleen die foto van zijn kop zou zien... zou mijn eerste reactie zijn dat dit een struisvogelkind is... Dat dit fuutekind straks zo’n mooie watervogel zal worden is een wonder... net als in het sprookje van het lelijke eendje en de mooie zwaan... 

Ontbijt...

De eerste zomerdag van dit jaar viel wat tegen... het was fris buiten en het waaide heel hard... Potplanten lagen omver... en tuinkussens dreven in de vijver...  Het was dus goed weer om binnen aan de gang te gaan... er staan nog klusjes genoeg op mijn lijstje... Toen ik vanmorgen beneden kwam lag mijn ontbijt al te wachten... verzorgt door één van mijn poezen... een jonge bruine rat... Meestal brengt onze kater Jansen bout voor mij mee... maar die is al een week niet thuisgeweest... Die is waarschijnlijk weer op vakantie... net als vorige zomer...bij B en B Buurman Boer... Deze rat is dus gevangen door één van de dames poezen... Helaas voor de poes ontbijt ik altijd met een boterham met kaas... en niet met rat... 

Seizoenen...

De Lentezon verdween vanavond achter de opkomende wolken... er zit duidelijk ander weer in de lucht... Vannacht krijgt de zon een metamorfose... en dan komt hij morgenochtend te voorschijn als Zomerzon... Een soort geslachtsverandering maar dan anders... Morgen begint de zomer... hebben we de langste dag... Vanaf vrijdag gaan de dagen weer korten... Rare uitdrukking trouwens... want een dag wordt helemaal niet korter... een dag duurt altijd 24uur... zomer en winter... Maar de zon verdwijnt elke dag een klein beetje eerder achter de horizon... Morgen begint dus de zomer... hoewel het voor mij de laatste 6 weken al zomer was... Zou het nu nog warmer worden...?  

Moppie...

In de vijver bloeit nu mijn Anemopsis Californica... maar ik noem hem Moppie... Die Latijnse naam vind ik te moeilijk... Zoals zijn tweede naam al zegt komt hij oorspronkelijk uit de moerassen van Noord-en Midden Amerika...  Hier wordt hij valse moerasanemoon genoemd... Waarom is mij een raadsel... ik vind hem niet vals... hij prikt niet... hij steekt niet... en hij bijt niet...  De vertaling uit het Engels vermeldde dat hij kleurloos is... want wit schijnt geen kleur te zijn... Laat ik dan maar zeggen dat hij een roomkleur heeft... roomwit zeg maar... Zijn wortels schijnen een antibacteriële werking te hebben en kunnen gebruikt worden tegen krampen en infecties... De grote roomwitte bladeren aan de onderkant zijn schutbladen... de echte bloemen zitten in de kegel... tussen de kleurloze lepeltjes... Moppie plant zich voort door uitlopers... lange stelen waaraan nieuwe plantjes groeien... Daar heeft de natuur weer goed over nagedacht... want zaadjes in het water zakken naar de bodem... en omdat Moppie een moerasplant is en geen waterplant  kan hij   op die diepte niet ontkiemen... 

Oogst...

In de voortuin staat een klein kersenboompje in een pot... en na de bloesem in de lente... en de vele bijen en hommels die hem bezochten... hangen er nu kersen aan... Ik heb dus mijn eigen kersenbogert... (Ik weet dat ik bogert verkeerd schrijf... maar zo zeggen wij dat hier... ) Vroeger in mijn kinderjaren gingen wij als de kersen rijp waren met de familie naar de kersenbogert... Dat was echt een uitje... meestal op zaterdagavond... Vaak werd opoe ook nog ingeladen en gingen wij met z’n allen kersen eten... Je zat op veilingkistjes aan een tafel onder de kersenbomen... Vader kocht een pond kersen die op de tafel werden gelegd om op te eten... en je mocht de pitten zomaar uitspugen in het gras... De dubbele of driedubbele hing je aan je oren... als oorbellen... om ze daarna op te peuzelen... Soms zaten we zo een paar uur in de kersenbogert... Het was een hele belevenis... je keek er elk jaar naar uit...  Mijn kersen aan het miniboompje zijn te zuur om zo op te eten... en de oogst is net niet genoeg om naar de veiling te gaan... De vogels mogen ervan gaan genieten... en voor deze slak is het de kers op de taart...

In memoriam...

Vandaag foto’s van mijn helaas gewurgde bloemen... Ze liggen samen met de dader... de winde... in de groene kliko... Voordat het stuk tuin waar ze groeiden en bloeiden geruimd werd heb ik nog snel deze foto’s kunnen maken... Heb ik toch nog een klein aandenken aan mijn vele tuingeraniums die heel veel jaren mijn tuin opfleurden... Een raar gezicht hoor zo’n kaal stuk tuin... de enigsten die er ontzettend blij mee zijn... zijn mijn drie katten... Die hebben nog nooit zo’n grote kattenbak gezien... Woensdag worden de groene kliko’s opgehaald... dan wordt er compost gemaakt van mijn geraniums... earth to earth... enz... 

Lek...

Deze eenzame zwaan zwemt dagelijks een paar keer voorbij... Waarom hij alleen is weet ik niet... of het is een puberzwaan die "de juiste" nog niet tegen gekomen is... of zijn partner zit ergens te broeden... misschien is de partner overleden... of is het gewoon een trouw-niet-voor-je-40 zwaan... IJdel is hij of zij wel... vanmiddag ging de zwaan in bad... en daarna werden de veren gepoetst... Één voor één werden de veren glad gestreken en goedgelegd... geen plekje werd overgeslagen... Ik heb echt een half uur zitten kijken naar dit schouwspel... De zwaan moet dit natuurlijk wel doen... want tijdens het poetsen smeert ze de veren gelijktijdig in met vet uit haar stuitklier... zo worden de veren waterdicht gemaakt... Soms werkt bij watervogels de stuitklier niet of niet goed genoeg... dan wordt de vogel lek... Het verenkleed is niet meer waterdicht... daardoor wordt de huid van de vogel nat en koud... met gevolg een longontsteking... die de vogel vaak niet overleeft... Ook vuil zwemwater... veermijten en luizen... stress en ziekte... kunnen de oorzaak zijn dat een watervogel lek kan zijn... De vogel zal het water niet meer in gaan en veel op het droge zitten... "Mijn" zwaan heeft daar gelukkig geen last van... die dobbert nog heerlijk in de wetering... 

Koolwitje...

Iedereen kent deze vlinder wel... het koolwitje... de schrik van elke moestuineigenaar... Het koolwitje legt namelijk haar eieren graag op de bladeren van alle koolsoorten... die daarna door de uitgekomen rupsen opgevreten worden... Last van hoogtevrees heeft deze vlinder niet... hij vliegt met gemak vanaf zeeniveau naar 3000 meter in berggebied... Je komt het koolwitje bijna overal op onze aardbol tegen... overal waar men kool verbouwd vind je ook koolwitjes... Wist u dat de natuurlijke vijanden van de koolwitjerups het lieveheersbeestje en de gewone hooiwagen zijn... ze vreten hem met huid zonder haar op... Vogels zijn ook gek op de rups...ze voeren er hun jongen mee... Dit koolwitje zat op een heel bijzondere bloem in mijn tuin... een bloem die niet vaak voorkomt... Eigenlijk hoort hij helemaal niet te bloeien... Zal ik jullie laten raden... of... nee hoor... het is de radijsbloem... ofwel de bloem van een doorgeschoten radijs... want alle groenten krijgen bloemen als je ze niet opeet... en daarna zaadjes... om opnieuw gezaaid te worden...

Gewonnen...

Had ik vorige week de strijd opgegeven met de winde... die vreselijke allesverstikkende pispotjes... en besloten om alles eruit te halen... nou... afgelopen maandag ben ik begonnen om alles eruit te spitten... Na 2 meter was ik het al zat... mijn spaai was bot... de kliko vol... en mijn rug ging niet die kant op die ik wilde... Dit was geen werk voor een ex-hernia patiënt... Dus kwam tuinman Gerard vanmiddag  om de strijd aan te gaan met de pispotten... en het was echt een strijd... Na ruim een uur was de strijd gestreden en kwam tuinman Gerard als winnaar uit de strijd... Het stuk tuin is nu kaal... en dat wil ik voorlopig zo houden... Dus... elke pispot die het nu nog durft om boven de grond uit te komen... krijgt een druppel gif op zijn kop... Het is tegen mijn principes... maar nood breekt wet...

Onvrede...

Eigenlijk was het een heerlijke avond... de wind viel weg... de wolken waren weg... en de zon gaf nog wat warmte voordat hij achter de horizon verdween... Ik heb tot half tien vanavond buiten gezeten... met mijn katten en mijn fototoestel... want er was weer veel te zien in de polder... Het viel mij op dat er in het dierenrijk zoveel onvrede bestaat... net als bij ons mensen... Iedereen vecht om zijn eigen stukje land... en niemand vertrouwt een ander... Meerkoeten zaten achter eenden aan... katten zaten elkaar achterna... een zwaan ging achter een eendje aan die te dichtbij kwam... een kievit zat achter een kat aan om zijn jongen te beschermen... kauwen vielen in de lucht een buizerd aan... en een visdiefje zat achter vis aan... maar dat was voor zijn avondeten... dat was geen territoriaal gedrag... De rest had gewoon een hekel aan de ander... Ook vloog er nog een grote zilveren vogel over... hoog in de lucht... op weg naar Tokyo vanaf Parijs... Leuk zo’n app op je tablet... omi is watching you...

Tijger...

Vandaag was weer eens een binnenwerkdag... ik heb wat achterstallige klusjes gedaan die door het mooie weer zijn blijven liggen... Tevens was het een huisdoorluchtdag... de temperatuur in huis is nu gelukkig wat gedaald door de noordenwind... en alle zonwering kon vandaag weer omhoog... Ik kon weer naar buiten kijken vanuit mijn stoel... en foto’s maken... Vandaar deze wat wazige foto... van een tijger die door het gras sloop... Waarschijnlijk was hij op muizenjacht... en waarschijnlijk is hij van buitenlandse komaf... In onze wijk wonen de laatste tijd veel verschillende nationaliteiten... Ottolanders dan niet meegeteld hé... en ik vermoed dat door deze kater Grieks bloed stroomt... Niet omdat hij wat verbleekt is door de zon... maar omdat hij door een buurtbewoonster geadopteerd is uit Griekenland... Daar was hij een straatkat... hier is hij een huiskat... die graag door de Hollandse weilanden tijgert...

Water...

Gelukkig was het vandaag wat luchtiger buiten... en dat kwam door de noordoostenwind... Manlief belde vanmiddag uit Frankrijk...daar regende het pijpestelen... hier is het kurkiedroog... De natuur hier gilt om water... er vallen al dorre bladeren uit mijn boom en de aarde in mijn tuin lijkt wel stof... Elke avond loop ik met de tuinslang rond ons huis... om de planten water te geven... en op die nattigheid komen weer slakken af... die mooie gaten in de bladeren van mijn planten vreten... Het is ook altijd wat... in mijn tuin... Omdat er in mijn tuin geen plaats meer is voor nieuwe planten en potten... ga ik nu maar de hoogte in... Jaren geleden heb ik op een tuinbeurs deze staanders gekocht... en er past precies zo’n grote hangpot in... In de pot staat Verbena... een vreselijk dankbare plant... als je er regelmatig de uitgebloeide bloemen uit knipt bloeit hij tot de eerste nachtvorst... en elke avond water geven natuurlijk....! 

Valeriaan...

Vandaag een mooie fietstocht gemaakt door de Alblasserwaard van 50 kilometer... Wat is onze Waard toch mooi... en wat een prachtige plekjes zijn er te vinden... Wij waren niet de enigsten die vandaag aan het fietsen waren... bijna alle bankjes op onze route waren bezet... en met een beurs achterwerk wil je soms wel eens even van je zadel af en gewoon even op een bankje zitten... Gelukkig hebben we er toch nog eentje gevonden... en even kunnen rusten...  In de berm van De Heuvel in Goudriaan staat op het ogenblik de Valeriaan in bloei... Hij staat op een heel hoge stengel en torent boven al het andere bermgroen uit... De geur is wat weeïg... de één vindt het lekker ruiken... de ander vindt hem stinken... Hippocrates... de "vader" van de Westerse geneeskunst beschreef 2000 jaar geleden al de geneeskrachtige eigenschappen van de Valeriaanwortel... De plant wordt dan ook veel gebruikt  in de homeopathie en help tegen slapeloosheid... nervositeit... en krampen... Plukken heeft helaas geen zin... zodra je ze afplukt gaan ze hangen... Jammer hoor... want zo’n grote bos lichtroze Valeriaan zou prachtig kunnen staan op een tuintafel...

Koningin...

Natuurlijk is de waterlelie de Koningin onder de waterplanten... Niet voor niets zijn er veel schilderijen en gedichten gemaakt met deze "schoonheid" als onderwerp... In april verschijnen de eerste bladeren aan het wateroppervlak... een maand later steken de nog gesloten bloemknoppen één voor één hun kopje boven het water... Elke bloem bloeit maar drie of vier dagen... het is een fascinerend gezicht hoe elke morgen de bloem zich openvouwt... en in de avond weer dicht gaat... Na de bloeitijd vouwt de bloem zich ‘s avonds voor de laatste keer dicht om daarna naar de diepte te zinken en in de modder te verdwijnen... Waterlelies zijn niet alleen onbeschrijfelijk mooi maar zorgen ook voor een goed waterklimaat... Ze zorgen voor schaduw in het water zodat algen minder kans krijgen om te groeien... en onder de bladeren kunnen waterdieren en vissen schuilen als er gevaar dreigt... Rechtsboven op de foto is de bloem van de waterlelie in onze vijver... hij heeft jaren in het vijvertje van mijn moeder gestaan... het is een mini-waterlelie... en staat nu in onze vijver... De andere twee foto’s zijn de bloemen die in de wetering groeien... Jaren geleden heb ik de stekken voor mijn vlonder in de wetering gezet... inmiddels zijn ze uitgegroeid tot een meterslange groene bloemendeken op het water... Helaas heeft het Waterschap vorige week met de kettingboot er dwars doorheen gevaren... terwijl ze maar twee meter water vanaf de kant in beslag nemen... Ze groeien wel weer aan... maar toch is het jammer... en zeker voor de vele bijen die op de bloemen afkomen... Deze roze waterlelies zijn cultivars... gekweekt door de mens... De oorspronkelijke echte waterlelies zijn wit...  Mijn lievelingsgedicht gaat dan ook over deze witte bloem... een gedicht van Frederik van Eeden... en heet natuurlijk: De waterlelie 

Pubers...

Vanmiddag had ik wat boodschappen te doen in een naburig dorp... en heb ik de fiets maar eens gepakt... Ik ben een mooi-weer fietsster en vandaag was de perfecte dag om de fiets te pakken... droog... bewolkt.. en niet te warm... Onderweg kwam ik in mijn dorp Goudriaan deze jonge meiden tegen... een koppel nieuwschierige pubers... Toen ik stopte liepen ze eerst hard weg... maar toen ik netjes vroeg of ik een foto van ze mocht maken... want dat moet je tegenwoordig eerst vragen... kwamen ze netjes met z’n allen bij het hek staan... om te poseren... Moo hè... vooral die ene roodbonte doet het goed tussen al dat zwart-wit...

Voordeel...

Gelukkig ging de wind vanavond vanuit het westen waaien... en koelde het goed af... want vandaag was het een warme drukkende dag... Het was gewoon " bêneweer " zoals men vroeger zei... ik kreeg mijn ene been bijna niet voorbij mijn andere been...  Vanavond rap ramen en deuren open gezet zodat het in huis ook wat kon afkoelen... Op de foto mijn rode Begonia... hij doet het weer hartstikke goed... hij buigt zelfs gewoon door van de vele bloemen die eraan hangen... Een tijdje geleden blogde ik ook al over rode Begonia’s... een kleinere versie van deze... die ik nergens kon vinden... Bij deze meld ik gelijk even dat ik ze inmiddels wel heb gevonden... en  wil ik ook de lezers bedanken die mee zochten voor mij... en adressen doorgaven waar ze wel te koop waren... Wat lief toch dat lezers van deze blog met mij meedenken... dat is het voordeel van het wonen in een klein dorp...

Zomergevoel...

Het was warm vandaag... om in de tuin te werken eigenlijk te warm... Ik heb dus alleen maar de planten water gegeven... en in de schaduw gezeten...  Buurman boer was weer druk in de weer om de wintervoorraad voor de buurmeiden aan te gaan vullen... de weilanden zijn al gemaaid en geschud... en ohhh...wat ruikt dat toch lekker...!  Dat is voor mij het zomergevoel zeg maar.... de geur van gemaaid gras en kwakende kikkers...  De zonsondergang was ook weer mooi... tijd voor buurman boer om te stoppen met werken na een lange dag... Morgen weer een dag... en hopelijk blijft het droog... voor de buurman en de avondvierdaagse...



Productief...

Zoals beloofd een foto van mijn rozen die nu in bloei staan... Vanmiddag scheen de zon lekker... dus kon ik deze foto’s maken... want rozen houden van zon... dan zijn ze op hun mooist... Ik had een paar dagen niets aan de tuin gedaan... en dat was te zien... Alles groeit toch zo hard... vooral het onkruid... Ik ben weer heel de middag heerlijk buiten bezig geweest... ik heb de heg bijgesnoeid... uitgebloeide bloemen verwijderd... onkruid uitgetrokken... opslag van de kastanjeboom afgeknipt... en in de bloembak van de Theewagen knolbegonia’s gepoot...  Voor mij was het best een productieve middag...

Oosters...

Ik kan het niet laten... Elk jaar koop ik de Oosterse Papaver bij een tuincentrum... zet hem in een pot... en geniet een paar dagen van de bloemknoppen die zich uitvouwen tot deze prachtige bloemen... Het lijkt wel of ze gemaakt zijn van zijdepapier... Na de bloei krijgt de plant gele bladeren en gaat dood... tenminste bij mij... Laat ik nu lezen in een tuinblad dat dat gewoon is bij deze plant... dat hij na de bloei bovengronds afsterft, net als bij de voorjaarsbloembollen... Hij neemt gewoon een rustpauze... om later in het jaar gewoon weer terug te komen... Je moet hem dus gewoon af laten sterven... na een paar weken de afgestorven bladeren er af halen... en de plant komt na een paar weken fris en sterk gewoon weer terug en gaat ook weer bloeien... als je geluk hebt...  Papaver Oriëntale is dus een vaste meerjarige plant... Zelfs ik leer nog elke dag over mijn bloemen... ik heb deze plant namelijk elk jaar na de bloei in de groene kliko gekiept... Zonde...!

Adonis...

In mijn tuin is het nu echt rozentijd... alle rozen die hier groeien staan nu in bloei... Zodra de zon schijnt zet ik ze allemaal op de foto voor een rozen-stilleven... Die houden jullie nog te goed dus... Vandaag een foto van een ander stilleven in de tuin... van mijn knappe Adonis... Ik noem deze mooie man zo omdat ik het verhaal van hem en zijn geliefde Aphrodite... de godin van de schoonheid... zo bij mijn tuin vind passen... Adonis werd bij de jacht gedood door een wildzwijn en werd opgehaald door Hades... de God van de onderwereld ... Aphrodite was ontroostbaar en vroeg aan Zeus... de Griekse God... om Adonis terug terug te halen uit de onderwereld... waar Hades het niet zo mee eens was... Er werd tussen Zeus en Hades een regeling getroffen: Adonis mocht de ene helft van het jaar doorbrengen op aarde en de andere helft in de onderwereld... Adonis verliet aan het begin van de Lente de onderwereld en ging weer naar zijn Aphrodite... overal waar hij zijn voetstappen zette... ontloken de bloemen en begonnen de vogels te fluiten om te laten zien hoe blij ze waren met zijn komst... Zo werd Adonis symbool voor de plantengroei in de Lente... Als hij in de herfst terug ging naar de onderwereld... huilde de natuur om zijn vertrek en verdorden de planten... Mooi verhaal toch...? Mijn Adonis blijft het hele jaar hier staan... onder de Klimhortensia... 

Kiemkracht...

Regelmatig ontkiemen er nog zaadjes van mijn voormalige wilde tuin... en worden het weer mooie planten... Ook deze Vingerhoedskruid is een nakomeling van een plant van twee jaar geleden... Omdat hij hier niet in de weg staat mag hij van mij blijven staan... omdat er veel bijen en hommels op af komen... en op die beestjes moeten we heel zuinig zijn... Zaden kunnen heel lang onder de grond zitten voordat ze ontkiemen... Ze ontkiemen pas als de juiste condities aanwezig zijn... zoals grondsoort... vochtigheid en warmte... Op weilanden waar mest op uit gereden wordt zie je weinig bloeiende bloemen meer... maar zodra er niet meer bemest wordt zie je.. zelfs na jaren... weer de bloemen te voorschijn komen... Al die jaren heeft het zaad onder de grond gezeten om te wachten op de juiste condities om te ontkiemen... Op het ogenblik kleuren de onbemeste weilanden op de Donk in Brandwijk roze... van de koekoeksbloemen... en er bloeien zelfs weer wilde orchideeën... En dat alles van zaden die járen onder de grond hebben liggen wachten...