Nederig...

Vandaag wisselden zon en felle buien elkaar af... verschenen er regenbogen aan het firmament... en zag de tuin een keer wit van de hagelstenen... Toch heb ik nog even buiten gezeten want als de zon scheen was het best aangenaam... De blauwe druifjes hadden geen last van het wisselvallige weer... maar de anemoontjes bogen hun hoofdjes en vertikten het om hun blaadjes open te vouwen... en gelijk hadden ze... ik laat me ook niet nat regenen... De blauwe druifjes staan bij ons in het grind... op een onmogelijke plek... half onder De Theewagen... Hoe ze hier terecht zijn gekomen weet ik niet... jaren geleden zag ik ineens rare sprieten in het grind staan... Onkruid dacht ik... dus heb ik de sprieten eruit getrokken... Het volgende jaar kwamen er weer sprieten tevoorschijn... wel meer dan dat jaar ervoor... en toen kreeg ik argwaan... En inderdaad... later kwamen er soort speren tevoorschijn met allemaal kleine blauwe bolletjes eraan... Blauwe druifjes dus... een heel oud plantje...die in het jaar 1600 al beschreven werd in botanische geschriften... De plant staat symbool voor bescheidenheid en nederigheid... omdat je door de knieën moet om ze te bewonderen... Daarom staan ze bij de meeste mensen op tafel... denk ik... Om de foto te maken ben ik wel door de knieën gegaan...  ik voel me namelijk heel nederig bij wat de Natuur ons schenkt...