En toen ging de zon schijnen vandaag... Tijd om naar buiten te gaan... tijd om mijn longen vol te zuigen met vrieslucht... en helemaal tijd om te gaan kijken hoe de ijsvloer op de boezem erbij ligt... Ook al schaats ik zelf niet meer... mijn schaatshormonen vliegen nog altijd alle kanten op bij de eerste vrieskou... Alleen al het geluid van krassende schaatsen op het ijs... het geluid van werkend ijs... de scheuren die voor je uit vliegen... ik kan het niet missen... De boezem is afgelopen nacht dus dichtgevroren... zwart ijs ligt erin... met aan de kanten wat sneeuwijs... Ook zijn er nog wat vogelwakken... het grootste wak ligt precies op de plek waar de stempelpost moet staan... maar helaas... als “HET” kan moet je zelf stempelen onderweg... en ook zelf je medaille aanschaffen... De echte liefhebbers malen daar niet om... het is het gevoel... het glijden... de ijsgeluiden... de stilte in de natuur... en het bezig zijn wat telt... Dat is het belangrijkste... en ik ga dan naast het ijs sfeer proeven en mee genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten