Verstoppertje...

Vanmorgen even verstoppertje gespeeld met mijn grote vriend de Zilverreiger... Die kwam zo als elke dag zijn honger stillen... Vaak gaat hij dan achter mijn Narcissen in de sloot staan... zodat ik hem niet zal zien... Mis gedacht natuurlijk... hij zal mij misschien niet zien... maar ik hem... of haar... dus wel... Zijn maaltijd was weer aanzienlijk... één voor één gleden de visjes zijn nek door... zijn maag werd gewoon een soort vissenkom... vol zwemmende vis... denk ik... Ik moet altijd aan het liedje van Toon Hermans denken als hij zich zo verschuilt achter de Narcissen... “wat ruist er door... mijn narcissen...